:(
Blijf op de hoogte en volg Elvira
24 Juni 2014 | Ecuador, Quito
Donderdag had ik al mijn hele verslag op internet getypt, maar de site sloeg het verhaal niet op en dus lig ik nu (zaterdag) in mijn hangmat om alles overnieuw te typen.
Ik wist dat de tijd snel zou gaan, maar ik kan me nog niet voorstellen dat ik woensdag alweer in NL aan zal komen. Het zou minder erg zijn geweest als Ramon mee kon, want nee ze hebben hem dus echt geen visum gegeven.
Begin juni gingen we weer naar Quito om resterende documenten in te leveren. Twee dagen later moesten we terug komen en dus gingen we tussendoor nog even naar Otavalo, een plaatsje in de bergen die heel populair is om de handwerken. We hebben daar ook een waterval bezocht. De volgende dag gingen we weer terug naar het consulaat met het gevoel dat het deze keer wel zou lukken. Helaas kwam Ramon met een triest gezicht naar buiten en even later stond ik op straat te janken, omdat dat betekende dat we weer binnenkort afscheid zouden moeten nemen. Het is echt zo oneerlijk. Waarom kunnen ze daar niet een beetje met hun hart denken. Ik zit dus dinsdag zonder Ramon naast me in het vliegtuig.
De laatste maand is echt voorbij gevlogen en ik heb jullie niet echt op de hoogte gehouden. 1 Juni was Ramon namelijk jarig. Hij wilde het eerst niet vieren, omdat ze dat hier haast nooit doen. Maja ik wilde wel iets voor hem doen, omdat hij dus nog nooit zijn verjaardag had gevierd. Ik had cadeautjes en een taart gekocht om het dan maar klein te gaan vieren met alleen zijn ouders. We werden alleen ’s nachts al gewekt door Hugo en Giovanni die met een krat bier voor de deur stonden en zo begon zijn verjaardag. In de ochtend stuurde Ramon twee nichtjes op pad om dan toch nog een taart en cola te kopen, zodat we het met de kids en een paar broers/schoonzussen konden vieren. Alleen toen we het net wilde gaan vieren, kwamen er nog meer familieleden en vrienden toevallig aan en dus werd het alsnog een feest en werd er ook eten gekookt. Ramon werd tot slot 23 keer geslagen voor elk jaar dat hij vierde. Achjaa traditie.
Naast de leuke dingen, zijn er ook de trieste gebeurtenissen. Zo is een tante na een lang ziektebed op jonge leeftijd overleden. Ik was ook bij de begrafenis en dat gaat bijna hetzelfde als bij ons. Het was alleen iets minder georganiseerd en dus chaotisch. Maar zou gaat dat meestal hier. We kwamen eerst bijeen in het gezamenlijke dorpsgebouw waar de kist op een tafel met kaarsen stond. Daarna werd de kist naar de kerk gedragen waar de dienst werd gehouden. Eerst door een non en even later kwam de priester eraan. Tot slot liepen we naar de begraafplaats, waar eerder die dag een graftombe werd gemetseld. In de grond begraven doen ze ook wel, maar deze keer dus niet. Iedereen stond in de kluit om de tombe heen om te kijken hoe de kist erin werd geschoven en dicht werd gemetseld. Na die tijd kregen we een broodje met cola, dat door iemand werd geschonken en de meeste mensen bleven ook nog eten.
De gewone werkzaamheden gingen ook deze maand door en zo hebben we ook nog een paar minga’s gehad. Iemand die een groot stuk grond moet bewerken met machete nodigt familieleden uit om te helpen. Er wordt veel chicha gedronken en na het werk krijgen we veel te eten. Als soort betaling. Ik kwam na het werk erachter dat er een gat in mijn broek zat met bloed erom heen. Hmm ik wist dat mijn machete tegen mijn been was gekomen, maar niet dat het zo hard ging. Door de laars heen en een dikke snee, aiai. Nog meer pech had ik in de yucatuin van Hugo waar ik yuca weghaalde om chicha te gaan maken. Eerst was ik al chagrijnig omdat er heel veel onkruid stond, even later liepen overal op mijn lichaam mieren en tot slot werd ik drie keer door een wesp geprikt op mijn hoofd. Een dik oog was het resultaat de volgende dag.
Verder hebben we hout gezaagd, zodat we aan één kant van het huis nieuwe planken konden plaatsen. De laatste was ook nog maar even met de hand gedaan.
Uiteraard hebben we het voetbal ook gevolgd. Een schoonzus heeft tv met antenne en zo konden we daar mooi de wedstrijden volgen. Ik heb tijdens de wedstrijd van Ecuador de kids getrakteerd op limonade, snoep en koekjes, want zo normaal als dat voor ons is om iets lekkers te eten, hier drinken ze alleen chicha tijdens een bijeenkomst.
We zijn nu in Quito. Om 16.00 uur (tijd van hier) gaat mijn vlucht. Tot snel.
Ik wist dat de tijd snel zou gaan, maar ik kan me nog niet voorstellen dat ik woensdag alweer in NL aan zal komen. Het zou minder erg zijn geweest als Ramon mee kon, want nee ze hebben hem dus echt geen visum gegeven.
Begin juni gingen we weer naar Quito om resterende documenten in te leveren. Twee dagen later moesten we terug komen en dus gingen we tussendoor nog even naar Otavalo, een plaatsje in de bergen die heel populair is om de handwerken. We hebben daar ook een waterval bezocht. De volgende dag gingen we weer terug naar het consulaat met het gevoel dat het deze keer wel zou lukken. Helaas kwam Ramon met een triest gezicht naar buiten en even later stond ik op straat te janken, omdat dat betekende dat we weer binnenkort afscheid zouden moeten nemen. Het is echt zo oneerlijk. Waarom kunnen ze daar niet een beetje met hun hart denken. Ik zit dus dinsdag zonder Ramon naast me in het vliegtuig.
De laatste maand is echt voorbij gevlogen en ik heb jullie niet echt op de hoogte gehouden. 1 Juni was Ramon namelijk jarig. Hij wilde het eerst niet vieren, omdat ze dat hier haast nooit doen. Maja ik wilde wel iets voor hem doen, omdat hij dus nog nooit zijn verjaardag had gevierd. Ik had cadeautjes en een taart gekocht om het dan maar klein te gaan vieren met alleen zijn ouders. We werden alleen ’s nachts al gewekt door Hugo en Giovanni die met een krat bier voor de deur stonden en zo begon zijn verjaardag. In de ochtend stuurde Ramon twee nichtjes op pad om dan toch nog een taart en cola te kopen, zodat we het met de kids en een paar broers/schoonzussen konden vieren. Alleen toen we het net wilde gaan vieren, kwamen er nog meer familieleden en vrienden toevallig aan en dus werd het alsnog een feest en werd er ook eten gekookt. Ramon werd tot slot 23 keer geslagen voor elk jaar dat hij vierde. Achjaa traditie.
Naast de leuke dingen, zijn er ook de trieste gebeurtenissen. Zo is een tante na een lang ziektebed op jonge leeftijd overleden. Ik was ook bij de begrafenis en dat gaat bijna hetzelfde als bij ons. Het was alleen iets minder georganiseerd en dus chaotisch. Maar zou gaat dat meestal hier. We kwamen eerst bijeen in het gezamenlijke dorpsgebouw waar de kist op een tafel met kaarsen stond. Daarna werd de kist naar de kerk gedragen waar de dienst werd gehouden. Eerst door een non en even later kwam de priester eraan. Tot slot liepen we naar de begraafplaats, waar eerder die dag een graftombe werd gemetseld. In de grond begraven doen ze ook wel, maar deze keer dus niet. Iedereen stond in de kluit om de tombe heen om te kijken hoe de kist erin werd geschoven en dicht werd gemetseld. Na die tijd kregen we een broodje met cola, dat door iemand werd geschonken en de meeste mensen bleven ook nog eten.
De gewone werkzaamheden gingen ook deze maand door en zo hebben we ook nog een paar minga’s gehad. Iemand die een groot stuk grond moet bewerken met machete nodigt familieleden uit om te helpen. Er wordt veel chicha gedronken en na het werk krijgen we veel te eten. Als soort betaling. Ik kwam na het werk erachter dat er een gat in mijn broek zat met bloed erom heen. Hmm ik wist dat mijn machete tegen mijn been was gekomen, maar niet dat het zo hard ging. Door de laars heen en een dikke snee, aiai. Nog meer pech had ik in de yucatuin van Hugo waar ik yuca weghaalde om chicha te gaan maken. Eerst was ik al chagrijnig omdat er heel veel onkruid stond, even later liepen overal op mijn lichaam mieren en tot slot werd ik drie keer door een wesp geprikt op mijn hoofd. Een dik oog was het resultaat de volgende dag.
Verder hebben we hout gezaagd, zodat we aan één kant van het huis nieuwe planken konden plaatsen. De laatste was ook nog maar even met de hand gedaan.
Uiteraard hebben we het voetbal ook gevolgd. Een schoonzus heeft tv met antenne en zo konden we daar mooi de wedstrijden volgen. Ik heb tijdens de wedstrijd van Ecuador de kids getrakteerd op limonade, snoep en koekjes, want zo normaal als dat voor ons is om iets lekkers te eten, hier drinken ze alleen chicha tijdens een bijeenkomst.
We zijn nu in Quito. Om 16.00 uur (tijd van hier) gaat mijn vlucht. Tot snel.
-
24 Juni 2014 - 07:44
Erika:
Hola Elvira,
Mooi verhaal, mooi geschreven!
Wat jammer dat ze, zoals je zelf zegt, niet met hun hart denken.
Toch maar Robbert bellen...
Wijffie hou je taai en buen viaje!
Xxx Erika -
24 Juni 2014 - 09:37
Sijgien Poelman:
Hoi Elvira
Jammer dat je weer terug moet en weer alleen
Maar jou pap en mam je broers en je zus zullen wel blij zijn
ik wens je een goede reis en wees voorzichtig
sijgien -
24 Juni 2014 - 10:05
Monique:
weer een mooi verslag,jammer dat Ramon niet mee kan! het zit je ook niet mee,maar de brief naar Robbert is onderweg hoor! ik wens je een goede terug reis en veel succes in de toekomst! -
24 Juni 2014 - 16:27
Papa En Mama:
hoi Elvira,
Wij zijn blij dat je weer terug komt.
xxx goeie reis en tot morgen! -
24 Juni 2014 - 16:30
Hennie Dijks:
Hoi Elviertje...
Balen.....en o wat triest voor jou en Ramon....neem hem gewoon stiekem mee joh....hopenlijk komt er nog eens een happy ending voor jullie! Wel fijn dat we je binnenkort weer kunnen begroeten, goede reis sterkte en meer...liefs Hennie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
